Esad rejimini korumak, İran ve müttefiklerinin en önemli stratejik hedefiydi. Takip eden yıllarda, savaş bölgesinin Suriye’nin büyük bir bölümünü kapsayacak şekilde genişletilmesi, Esad rejimini korumanın İran ve müttefiklerinin en önemli stratejik hedefi olduğunu açıkça ortaya koydu.
Esad rejimini korumak, İran ve müttefiklerinin en önemli stratejik hedefiydi. Takip eden yıllarda, savaş bölgesinin Suriye'nin büyük bir bölümünü kapsayacak şekilde genişletilmesi, Esad rejimini korumanın İran ve müttefiklerinin en önemli stratejik hedefi olduğunu açıkça ortaya koydu. Ebu'l Fadl el Abbas Tugayı hızla önemini kaybederken, diğer Iraklı Şii milisler 2013'ten itibaren güç ve nüfuz kazandı. Daha 2013 yılında kurulan Harakat Hizbullah an-Nujaba (Tanrı Partisi'nin Fazilet Hareketi), özellikle Ekrem el-Kaabi'nin önderliğinde etkili oldu. Daha önce Asaib Ehl el-Hak'a aitti ve savaş ilerledikçe Suriye'deki en görünür ve korkulan Iraklı milis haline geldi. Bedir örgütünün paramiliterleri ve Hizbullah taburları da güçlü bir şekilde temsil edildi. Iraklı milisler, 2013'ten bu yana, her zaman yaklaşık 5.000 savaşçı sağladı ve böylece Lübnan Hizbullah'ının Irak'ta İD'e karşı mücadeledeki personel zayıflığını telafi etti.
2015'te birçoğu geri döndü, ancak Iraklılar bile Suriyelilerin personel sorunlarını çözemedi. Bu nedenle, 2012'nin sonundan itibaren Devrim Muhafızları, Şii Afganları ve Pakistanlıları da işe aldı. Şiiler tarafından özellikle saygı duyulan peygamber kızı Fatıma'dan sonra Afganlar, Hz. Fatimid Tugayı (Liwa al-Fatimiyin) veya kısaca Fatimid (Fatimiyun), Pakistanlılar, Peygamber'in torunu Zeyneb'den sonra 'Zeyneb'in müritleri' (Zeinabiyun) olarak adlandırılıyordu. Her iki milis de Suriye'de savaşmak için özel olarak oluşturuldu ve doğrudan Devrim Muhafızlarına bağlıydı. Birçok Afgan gönüllü, İran'daki yaklaşık 3 milyon Afgan diasporasından geldi. Afganlar ve Pakistanlılar, özellikle sayısal olarak, Suriye'deki İran milis ordusunun önemli bir parçası oldular. 2015 ve 2017 yılları arasında konuşlandırmanın zirvesinde, Afgan birliğinin buralarda olması bekleniyor.
30.000'e varan Şii savaşçılar arasında en büyükleri 10.000 erkekti. Pakistanlılar yaklaşık 1.000 erkek tarafından temsil ediliyordu. Afgan kayıplarının özellikle yüksek olduğu söyleniyor, çünkü onlar Arap silah arkadaşları kadar iyi eğitimli, savaşta daha az deneyimli değillerdi. Yıllarca Fatımiyun, Hizbullah ve Iraklı milislerle birlikte Suriye'deki tüm büyük askeri harekatlarda yer aldı ve bugüne kadar ülkede geniş bir birlikle bulunuyorlar.
2015 yazından itibaren bu milis ordusu, Esad rejiminin gidişatı değiştirebilmesine önemli katkılarda bulundu. Bu, özellikle Aralık 2016'da Rus hava kuvvetleri tarafından desteklenen rejim birliklerinin ve İran kontrolündeki milislerin, isyancıların yazından beri isyancıların elinde olan Halep şehrinin doğu kısmını ele geçirmeyi başardığı zaman görünür hale geldi.
2012'de bu rejimin iç savaşı kazanacağını gösteriyordu. Şii muharebe birimleri, Hizbullah an-Nujaba, Kata'ib Hizbullah, Asa'ib Ehl al-Haqq ve Fatimiyun – 2017'de IŞİD'e karşı düzenlenen ve Suriye çölünü Deyrizor'a, ardından Deyrizor'a geçen taarruzda yer aldı. Fırat boyunca Irak sınırına doğru koştu. İran liderliğindeki milisler burada özellikle güçlü bir şekilde temsil edildi, çünkü İran, Irak, Suriye ve Lübnan arasındaki 'kara köprüsünün' ilk bölümünü oluşturmak için Irak ile askeri olarak güvenli bir bağlantı kurmak istiyorlardı. İran liderliğinin 2017'den önce bir kara bağlantısı için çalışıp çalışmadığı tartışmalı. Ancak fırsat doğduğunda, Kudüs Kolordusu bilerek hareket etti. Kasım 2017'de Suriye sınır kasabası, Ebu Kemal'i ele geçirdikten sonra Tahran, Irak'ın Diyala, Selahaddin ve Anbar vilayetleri üzerinden, İran'dan doğrudan bir güzergahın kontrolünü ele geçirdi. Fırat el-Kaim'e, Suriye tarafında, rota Ebu Kemal'den Deyrizor'a ve oradan da Palmira üzerinden batı Suriye ve Lübnan'a veya Golan'daki Suriye-İsrail sınırına uzanıyordu. Takip eden yıllarda İranlılar ve Şii milisler inşa etti. Suriye tarafı ve Irak tarafı üsleri, depoları konuşlandırılmış birimlerde. Şu anda, en büyük ve en önemli karargah olan Suriye-Irak sınırındaki Ebu Kemal yakınlarındaki İmam Ali üssü iyi tanındı. Oradaki bazı tesisler yeraltına taşındı, bu da uzun vadeli bir kullanım niyetini gösteriyor.
Kara köprüsü, Hizbullah'a malzeme sağlamanın yanı sıra, öncelikle güney Suriye'de ikinci cepheyi kurmak için kullanıldı. Proje, Esad'a karşı ayaklanma nedeniyle 2018'in ortalarından itibaren mümkün oldu.
Şam'ın güneyindeki bölgedeki rejim, rejim güçleri ve Rus müttefiklerinin büyük bir saldırısı sonucunda çöktü. İran ve milis ittifakı bu operasyonda yalnızca zayıf bir şekilde temsil edildi.
İsrail liderliği Rusya'yı, İranlıların Moskova'nın söz verdiği söylenen sınırdan en az 80 kilometre uzakta kalmasını sağlamaya çağırdı. Buna rağmen, Hizbullah bölgenin bazı bölümlerinde aktifti, hatta kendi varlığını minimumda tutmak ve/veya onu daha iyi örtbas edebilmek amacıyla İsrail'e karşı savaşmak için eski isyancıları orduya aldı. Buna rağmen, Rus ordusu İranlıların ve Lübnanlıların sınıra yakın bölgelerde yalnızca zayıf bir mevcudiyete sahip olmalarını ve daha büyük üsler kuramayacaklarını sağladı. Kudüs Kolordusu ve müttefikleri genellikle Golan sınırından uzak durdular ve bunun yerine Golan'ın Suriye bölümünün doğusundaki Dürzi bölgeleri gibi, çoğunlukla İran'la yakın bağları olan Suriye Hükümeti güçlerinin kontrol altında olduğu mevziler kurdular.
İsrail hükümeti, ikinci bir cephenin kurulmasını çevreleyen faaliyetleri o kadar tehdit edici buldu ki, 2017 sonundan itibaren Suriye'deki hava saldırılarını önemli ölçüde artırdı. İsrail hükümeti, Hizbullah füzelerinin isabetliliğini artırma çabalarının yanı sıra, ikinci bir cephenin kurulmasını çevreleyen faaliyetleri o kadar tehdit edici buldu ki, 2017'nin sonundan itibaren Suriye'de şimdiye kadar yalnızca düzensiz hava saldırılarını askıya aldı. Hizbullah'a silah teslimatları ve birkaç önde gelen terörist önemli ölçüde yoğunlaştı. Hava saldırılarının bu şekilde yoğunlaşması, İran'ın Suriye'nin doğusundaki başarılarıyla aynı zamana denk geldi ve bu sayede Irak'la ilk kez bir kara bağlantısı serbest bırakıldı. Golan'daki bir olay ilk büyük tırmanmaya neden olsa bile, saldırıların Doğu'daki olaylara doğrudan bir tepki olması muhtemel. Şubat 2018'de Devrim Muhafızları, İsrail hava sahasına giren ve hızla vuruldukları bir insansız hava aracı gönderdi.
Sonuç olarak, Şubat ve Nisan aylarında İsrail Hava Kuvvetleri, Humus ve Palmyra arasındaki Tiyas Hava Üssü'nde ('T4' olarak da bilinir). Bulunan insansız hava aracı üssüne saldırı düzenleyerek, birkaç Devrim Muhafızı'nı öldürdü.
Hedeflenen İran milisleri Suriye'de saldırıya uğradı. Lakin bu sadece insansız hava araçlarından daha fazlasıydı. İsrail ordusu, Halep'teki zafer ve doğu Suriye'deki taarruzdan sonra tüm hızıyla genişleyen güney ve orta Suriye'de İran'ın tüm askeri altyapısını hedef aldı. İsrail'in hamlesi, İsrail Hava Kuvvetleri'nin Kudüs Kolordusu altyapısına büyük bir saldırı başlattığı 10 Mayıs 2018'de belirgindi.
İsrail'in 1973'ten bu yana Suriye'deki en büyük askeri harekatında İran komuta merkezleri, lojistik merkezleri ve silah depoları yok edildi. Bu ve diğer saldırılarla İsrail, İranlıları altyapılarının bir kısmını daha kuzeye ve doğuya yerleştirmeye zorlamayı başardı. Bu nedenle, Haziran 2018 gibi erken bir tarihte, Irak sınırının çok doğusunda, Abu Kamal yakınlarındaki Kata'ib Hizbullah'tan milislere ilk saldırı gerçekleşti. İsrail'in stratejisi, ülkenin hava kuvvetlerinin harekete geçtiği 2019 boyunca daha da netleşti. Seferberliğini güçlendirdikten sonra hala kampanyasını yürütüyordu. Daha önce olduğu gibi, güney ve orta Suriye'deki İran mevzilerine saldırdı, ancak yaz boyunca saldırılarını doğu Suriye ve Irak'taki İran'a sadık milis üslerine doğru genişletti.
2020 baharında İsrail medyasında İran'ın İsrail saldırıları nedeniyle, Suriye'den çekildiği yönünde haberler çıktı. Bazı kaynaklar, nedeninin mali sorunlar olduğunu söyledi. Ancak, raporların çok abartılı olduğu kısa sürede ortaya çıktı. Kudüs Kolordusu ve müttefiklerinin Suriye'deki birliklerinin sayısını azalttığı, Deyrizor'un batısındaki Meadan'daki gibi bazı üsleri kapattığı doğru. Yerel olarak askere alınan savaşçılar Şii milislerinkinden önemli ölçüde daha ucuz olsa da bu seferberlik stratejisinin açıkça görülebilen finansal darboğazlar nedeniyle sınırlarına ulaşmış olması muhtemeldir. Geri çekildiği iddiasına ilişkin raporlara rağmen, İsrailliler Suriye-Irak sınır bölgesinde saldırılarına devam etti. Bu, orada büyüyen bir tehdit tespit etmeye devam ettiklerinin kanıtı. Gerginlik, 13 Ocak 2021'de İsrail'in doğudaki Deyrizor eyaletinde, İran ve müttefiklerinin 30'dan fazla askeri üssüne saldırmasıyla yeni bir zirveye ulaştı. Diğer durumlarda olduğu gibi, İran ordusu yerleşim bölgelerine veya yakınlarına altyapıyı taşıyarak, tüneller ve yeraltı sığınakları inşa ederek karşılık verdi. Görünüşe göre, Kudüs Kolordusu ve müttefikleri, mali sorunlara ve İsrail'in şiddetli direnişine rağmen hedeflerinden vazgeçmediler. İran'ın Suriye'deki genişlemesinin başlangıçtaki ivmesi kırılmış olsa da Tahran pozisyonunu korumayı başardı.
