Eğitime geniş erişim, yalnızca üretkenliği artırmakla kalmaz, aynı zamanda demokratik katılımı ve denetimi de teşvik eder. Ayrıcalıklı bir azınlığın çıkarından çok büyük çoğunluğun çıkarını gözeten ekonomik reformlar daha olası hale geliyor.
Eğitime geniş erişim, yalnızca üretkenliği artırmakla kalmaz, aynı zamanda demokratik katılımı ve denetimi de teşvik eder. Ayrıcalıklı bir azınlığın çıkarından çok büyük çoğunluğun çıkarını gözeten ekonomik reformlar daha olası hale geliyor. Lakin demokrasi olası değil. İdeolojik farklılıklar fikir birliğini zorlaştırabilir ve önemli kararları engelleyebilir. Sürdürülebilir refah yaratmak için aydınlanmış otokratlara ihtiyacımız var mı? Yoksa demokrasi kapsayıcı büyüme için daha güvenilir bir yol mu?
Winston Churchill bir keresinde, demokrasinin "zaman zaman denenmiş diğer tüm biçimlerin dışında, tüm yönetim biçimlerinin en kötüsü" olduğunu söylemişti. Demokrasi, gerçekten insanlara en büyük refahı getiren siyasi rejim mi? Çin, genellikle demokratik olmadığı için eleştiriliyor, ancak son birkaç on yılda eşi görülmemiş bir büyüme hikayesi yazabildi. Avrupa ve ABD'de artan popülist, anti-demokratik eğilimler, demokrasinin gerçekten daha fazla büyümenin en iyi yolunu gösterip göstermediği sorusunu da gündeme getiriyor.
MIT, Columbia ve Harvard Üniversitelerinden ekonomistler Daron Acemoğlu, Suresh Naidu, Pascual Restrepo ve James A. Robinson bu nedenle demokratikleşmenin bir ülkeye gerçekten daha fazla refah getirip getirmediğini araştırıyorlar. Mevcut araştırma durumu oldukça karamsar. Bununla birlikte, bilim adamları konuyla ilgili mevcut araştırmaların metodolojik eksiklikleri olduğuna inanıyorlar, örneğin, B. demokrasi seviyelerini düzgün bir şekilde ölçmekte.
Demokrasi düzeyi ile büyüme arasındaki basit bir korelasyonu hesaplamak kolaydır. Ancak araştırmacılar, etkinin aslında demokratikleşmeden geldiğini ve büyümenin nedeni olduğunu gösteriyor. Sorun, tarihsel ve kültürel farklılıkların hem siyasi rejimi hem de büyümeyi etkileyebilmesi, böylece nedensel etkiyi bulanıklaştırmasıdır. Kişi başına gelirde, keskin bir düşüşe neden olan krizler, genellikle demokratikleşmeyi tetikler, bu da gelir eğilimlerini etkiler. Bağlantı iki yönlüdür, yalnızca tek yönlü değildir. Araştırmacılar, araştırmaları adına 1960'dan 2010'a kadar 175 ülkeyi incelediler. 'Demokratik' ve 'demokratik olmayan' sistemler arasında ayrım yaptılar.
Dünyada demokrasinin seviyesi açıkça arttı. 1960 Demokratik olarak sınıflandırılan ülkelerin yüzde 31,5'i, 2010'da bu rakam yüzde 64,1 ile iki katından fazlaydı.
Araştırmacılar sadece kalıcı değil, aynı zamanda geçici sistem değişikliklerini de düşünüyorlar. Yani örneğin, Arjantin 1973'te on yıl sonra ilk kez demokratik seçimler yaptı. Lakin sadece üç yıl sonra bir darbeden sonra, 1983'e kadar Arjantin nihayet bir demokrasi haline gelmedi. Sadece 1983'ten sonraki dönem değil, aynı zamanda 1973 ile 1976 arasındaki dönem de demokratik olarak kabul edilmektedir.
Verilere ilk bakış, demokrasilerin ortalama olarak kişi başına düşen gelirin dört katı olduğunu ve sakinlerinin daha iyi eğitimli olduğunu ortaya koyuyor. Ancak, demokrasi ve gelir arasındaki böyle bir korelasyon, demokratikleşmeyi açıkça büyümeye bağlamak için yeterli değildir.
Demokratikleşmenin refah üzerindeki etkisini belirlemek adına toplam üç ekonometrik analiz kullanılmıştır. Her üç yaklaşım da benzer anlayışlara yol açar. Ortalama olarak, demokratikleşme kişi başına düşen geliri artırırken, demokrasiden uzaklaşmak gelirin düşmesine neden olur.
Demokratikleşme, refahta uzun vadeli kazanımlar vaat ediyor. 20-25 yıl sonra kişi başına düşen geliri dörtte bir oranında artırır.
Demokratikleşme sürecinde sıklıkla gözlemlenen bir olgu, bunun meydana geldiği bölgesel dalgalardır. 2010 Arap Baharı'nı veyahut 1990'ların başında Sovyetler Birliği'nin ve onun uydu devletlerinin çöküşünü düşünün. Bu tür 'bulaşma etkileri' verilerde çok belirgindir. Bir bölgedeki ilk ülke demokratik hale geldiğinde, tüm bölgedeki demokratik ülkelerin oranının küresel ortalamayı yakalaması genellikle sadece birkaç yıl alır. Bir ülkede demokratikleşme olasılığı üzerindeki bu tür bölgesel etkileri hesaba katarak, demokrasinin uzun vadede kişi başına geliri yaklaşık %26 oranında artırdığını tahmin ediliyor.
